Ton Lemaire in ‘de filosofie van het landschap: ‘Onze macht en onze energie hebben we verkregen, omdat we ertoe zijn overgegaan om de natuur – en spoedig wellicht ook de cultuur- niet meer te beschouwen als het domein waarin men wandelt onder bomen, maar ervan te abstraheren en haar te analyseren als een systeem van onpersoonlijke processen, krachten en stoffen. In die zin kan gezegd worden dat onze verhouding tot de wereld zodanig is, dat ze ‘verdinglijkt’: het organische voortdurend door het mechanisme verdringt.’